من کی ام؟اینجا کجاست؟

والا داشتم زندگی خودم رو میکردم.میخوردم.میخوابیدم.درسم رو میخوندم.تفریحم رو میکردم،

ویژگی های خوب و بد خودم رو داشتم.گاهی هم فکر میکردم...

تا اینکه یهو دیدم عه!،یه چیزایی دارن میگن در مورد رشد و مسیر و حرکت و فلان و بهمان.

منی که شاید ندونسته مثل بقیه تلاش هایی میکردم توی این راه ولی اختصاصی به این لغات فکر نکرده بودم،یه دفعه افتادم تو نقطه ی آغاز این مسیری که میگن،یا راستشو بخوام بگم بیشتر جوگیر شدم.

دیدم حرف از کتابِ،گفتم من باید مثل بقیه بیشتر کتاب بخونم.

دیدم حرف از نویسندگیِ،تو فلان کانال عضو شدم.گفتم باید مثل اینا بنویسم.

دیدم حرف از اینستا و پیج و تاثیره،گفتم من باید مثل فلانی تاثیرگذار باشم.

حتی دیدم حرف از فکر کردنِ،گفتم باید فکر کنم!!!

دیدم...

خیلی چیزها رو دیدم ولی فقط وایستاده بودم و میدیدم و بهتر بگم درجا میزدم.

ولی به خیال خودم داشتم حرکت میکردم.

منکه قبلا خیلی از این چیزا رو انجام میدادم دیگه انگار نمیتونستم انجامشون بدم، قفل شده بودم.

تا اینکه یه دفعه بین این شلوغیا،تازه یادم اومد که"من" درون چیزهایی که دیدم نیست.نمیدونستم دقیقا دنبال چی هستم.به خودم اومدم،دیگه وقتش بود"من" رو ببینم.دیگه وقتش بود خودم رو پیدا کنم.

ببینم من کی ام؟کی قراره بشم؟چی میخوام از زندگی؟وقتی فرصتم تموم شد آیا میتونم بگم من زندگی کردم؟وقتی به خودم نگاه کردم چی میبینم؟

دیدم نمیخوام با سرعت،سوار بر قطار یا خودرو مسیر زندگیم رو طی کنم.

دیدم دلم میخواد بِدَوَم یا با دوچرخه رکاب بزنم!

دوست داشتم مسیر زندگی رو درک کنم،شاید کندتر طی کنم مسیر رو ولی بیشتر میبینم،بیشتر میفهمم،

خسته میشم،زمین میخورم،شکست میخورم،یه وقتایی ناامید میشم،باز امیدم رو برمیگردونم،

گاهی غم آلود فقط به مسیر چشم میدوزم و رکاب میزنم،گاهی سرمو رو به آسمون میگیرم وسرخوشانه میخندم.جرعت پیدا میکنم و تن میدم به این اتفاقات.و پای انتخابم میمونم.

آره تا من همه ی اینا رو "تجربه" کنم یه عده سوار بر قطارهای تندرو،جلوتر از من هستن و حتی وقتی از کنارم رد میشن گاهی از پشت شیشه برام دست تکون میدن و حتی گاهی به حماقتم میخندن.

ولی من خودم میدونم که دارم زندگی رو میفهمم،میدونم دارم تجربه میکنم،میدونم دارم قوی میشم و لحظه به لحظه بیشتر رشد میکنم.

وقتی رسیدم به آخر مسیر نه خسته از خواب،بلکه خسته از تلاش و با شادی دوچندان نسبت به قطار سواران،مقصد رو با تمام وجود درک میکنم در حالی که نفس های عمیقی از هوای زندگی رو داخل ریه هام میبرم.

خلاصه بالاخره باید قدمی بردارم تو این مسیر و از ایستادن دست بردارم.تصمیم گرفتم شجاعت به خرج بدم و اولین قدمم اینجا باشه.

من اینجا،مینویسم از خودم و حرفای"کنج خلوت ذهنم".

من اینجا در جست و جوی "من"هستم...

پ.ن:راهنمای همیشگی من.جانانم،معبودم بارها عاجزانه ذهن سردرگمم رو آوردم به درگاهت و بهم نشونه هایی نشون دادی که حرکت کنم خودت گفتی تو حرکت کن راه برات مشخص میشه خب منم دارم حرکت میکنم ولی میدونم هیچ راهِ بدون تو،راه نیست.پس همراهم باش...

پ.ن:سردار عزیز آغاز من شروع شد با شهادت شما.شما که تو این بی راهه ها راهت و خودت رو گم نکردی،به ما هم کمک کن قدم در راه درستی برداریم.